Gepubliceerd op Facebook: 14 maart 2015.

Ik heb een stukje geschreven over mijn liefdesleven. Of het gebrek daaraan. Het is de gebruikelijke combinatie van dronkenschap, vergezochte vergelijkingen en teveel woorden. Ter leering ende vermaeck.

Het was een donkere en druilerige zondag. Al enkele maanden had ik helemaal niets meer ontvangen uit Noorwegen. Of ja, het derde seizoen van Lilyhammer. Maar laten we eerlijk zijn, dat seizoen was met uitzondering van de introductie van actrice Maria Joana (die Alex speelt), ook niet heel veel soeps. Ik besloot dat een ondernemende en toch niet verschrikkelijk onaantrekkelijke jongen als ik maar weer eens de stoute versierdersschoenen aan moest trekken. Omdat mijn gebruikelijke omgeving kennelijk weinig romantische mogelijkheden bood en ik te jong en te ongetrouwd voor Second Love was, koos ik onder het mom van “in elke hooiberg liggen wel een paar spelden” ervoor me tot het afvoerputje van de Amsterdamse datingscene te wenden. Twee plekken kwamen hiervoor in aanmerking: Jantjes Verjaardag vlak voor sluitingstijd, en Tinder. De grootste zorgen over mijn fysieke en mentale gezondheid had ik bij het idee dat vuige oord vlakbij Rembrandtplein te moeten betreden, dus Tinder werd opgevist uit de spelonken van de mapjes vol ongebruikte social media apps die mijn iPhone bevuilen.

Nu zou ik in geuren en kleuren uit de doeken kunnen doen hoe dat Tinderen dan in zijn werk gegaan is. Als het 2013 was geweest, had ik dat misschien ook wel gedaan. Mijn krampachtige pogingen m’n digiD-wachtwoord te raden en belastingaangifte te doen over 2014 [Uitroepteken erachter? Welke letter van mijn gebruikelijke wachtwoord is gebombardeerd tot hoofdletter? Had ik 123 nou ervoor of erna gezet? En weer een kwartier wachten…], herinneren me er echter aan dat we inmiddels een stuk verder zijn, en dat ik wat betreft het afkraken van Tinder de boot wel echt gemist heb.

Welnu, in de haven van Athene heb ik vorige zomer enkele waardevolle levenslessen geleerd. Ten eerste, als je vanuit Praag naar Griekenland vliegt, moet je vanwege het tijdsverschil je horloge een uur vooruit zetten. Als je dat niet doet, kan het gebeuren dat je op vijftig meter van je boot gyros zit te eten en aan het balen bent dat je nog een uur moet wachten, terwijl op dat moment je boot wegvaart. Maar wellicht nog belangrijker in deze context: de boot missen is de boot missen. Dan kun je nog zoveel half opgegeten gyros naar slaapdronken havenbeambten gooien, je staat toch in een stoffige en zinderend hete haven tussen de zwerfhonden en zwerfmensen in de rij voor nieuwe gyros, terwijl je ook met Bibi op het strand had kunnen liggen.

Voor nu kan ik het er dus op houden dat ik via Tinder aan het appen was met een meisje dat, voor zover dat via whatsapp te beoordelen is (we waren inmiddels verkast), hygiëne een voldoende belangrijke rol toedichtte in haar leven, niet overdreven aantallen katten bezat en er ook nog eens leuk uitzag, of in ieder geval een goede smaak had in het stelen van profielfoto’s van anderen. Met in het achterhoofd de overtuiging dat het óf een goede avond, óf een goed verhaal zou worden, stelde ik voor wat te gaan drinken.

We spraken af in een Belgisch biercafé en waren positief verrast over de kwaliteit van het bier en door de ontdekking dat er een pubquiz op het punt van beginnen stond. Het contact was leuk en het oprakelen van nutteloze feiten ging ook niet onverdienstelijk. Vaste lezers zullen op dit punt in het verhaal misschien ongeduldig zijn geworden, in afwachting van het moment dat ik in een dronken bui verkeerde beslissingen maak. Met mijn academische (wan)prestaties stel ik al genoeg familieleden teleur, dus wat dat betreft ben ik blij deze ongeduldige lezers gerust te stellen. De man die me twee jaar tevergeefs heeft proberen te leren drummen maar níét overgegaan is tot Whiplash-achtige lesmethoden, zal beamen dat maat houden niet echt mijn sterkste punt is. Dit gold ook voor het drinken van speciaalbier die avond. Een beschrijving van het einde van de avond wordt daarom bemoeilijkt doordat ik de precieze details vergeten ben. Een beetje alsof Jan van Halst met zijn iPad klaar staat voor een wedstrijdanalyse, maar van het laatste half uur alleen een samenvatting heeft gezien. Op een illegale stream met 12 pixels en bufferproblemen. Ik weet dat het afscheid verder gewoon vriendschappelijk was, maar na deze date stopte het contact wel. Natuurlijk heb ik die avond wel op de borrel tegen zeventien mensen gezegd dat ik met haar wilde trouwen, maar dat terzijde.

Toen ik via Tinder dus niet echt succesvol was, deed ik wat iedereen doet wanneer hij iets nieuws probeert dat niet meteen z’n vruchten afwerpt: ik gaf op en liet het fenomeen Tinder voor wat het was. Ik besloot te wachten tot er gewoon weer iets op mijn pad kwam, zonder dat ik daar extra moeite voor deed. Omdat ik er niet uitzie als, noem een dwarsstraat, Maria Joana uit Lilyhammer, duurde het lange tijd voordat deze strategie enigszins succesvol bleek. In die tijd slaagt het Openbaar Ministerie erin om niet één, maar twee bankafschriften boven water te krijgen, om je een idee te geven. Groot was daarom mijn blijdschap toen mijn collega verkondigde dat een klant een berichtje naar het Facebookaccount van werk had gestuurd, na me achter de meeneembalie in actie gezien te hebben. Ze mompelde er nog wel iets bij in de trant van “Ja, nou, het is wel, uhm, nou, lees maar gewoon”. Omdat ze wel vaker met wazig dode jopengeklets op de proppen komt, zocht ik er op dat punt nog niet zoveel achter.

“Geachte, Dit wordt waarschijnlijk een van mijn meest gênante berichten ooit, maar ik wil het er toch op wagen.” Goed begin. Deze chick was dus kennelijk beleefd, ontwapenend, en ze nam infinitief. Ik weet dit te waarderen. Het ging verder en werd nog een stuk beter: “Vandaag werkte er rond de klok van 2 een jongen boven aan de counter. Blond haar, te mooie ogen en een van de meest charmante glimlachen die ik heb gezien. Hij had een heel klein baardje en kort haar.” BOOM! Die kan je in je zak steken. En we hadden dus al drie voorliefdes gemeen: broodjes van mijn werk, impulsieve, mogelijk gênante acties, en mijn uiterlijk. Ik zat op rozen. Pas bij de volgende zin nam het bericht een wending die ik niet helemaal voorzien had. “Nu zal die vast niet op jongens vallen, maar ik zou toch graag op deze manier zijn nummer willen vragen”.

Nu heb ik op feestjes weleens de stelling verdedigd: “Met de juiste hoeveelheid MDMA is iedereen biseksueel”, toch is dat om praktische, strafrechtelijke en gezondheidsredenen geen goede uitgangssituatie en vormde het gegeven dat onze anatomie te sterk overeen kwam een groot obstakel in het verdere verloop van ons contact. Nog even voor de volledigheid wil ik wel gezegd hebben dat je een koning bent als je dit soort dingen probeert. Deze update is ook zeker niet bedoeld om de persoon in kwestie uit te te lachen, maar eerder om jullie deelgenoot te maken in mijn belevenissen. Hoe dan ook, met de huidige strategie spreek ik dus misschien niet de juiste doelgroep aan. Wellicht tijd om het over een andere boeg te gooien. Wat er hierna gebeurt zal ik jullie ongetwijfeld vertellen op een moment dat eigenlijk ik aan mijn scriptie zou moeten zitten. Voor nu een fijn weekend gewenst.